Clannad

Hehe, ale dango jest bardzo przyzwoitą piosenką tzn. mnie się podoba

pewnego czsu funkcjionował kult zwany dangoizmem kira pewnie wie o co chodzi a i nilf też na pewno zrozumie wkońcu należał do grona wyznawców ale do podstaw religi dangoistycznej doszedł z rok po jej upadku

Nippa~

Dango ciągle funkcjonuje !!!!! ;D

przepraszam za urazenie czyichś uczuć relkigijnych bo moja wypowiedź mogła kogoś dotknąc

Nippa~

Ja byłem dangoistyą dołączyłem do kultu gdy on zaczynał "przekwitać", Kira pamiętasz co ci pokazywałem artykuł od którego wszystko się wzieło (to było pod koniec wakacji, a może na początku)

Timotei~

fakt faktem że wielu wyznawców odchodzi religia sie sypie niema jednego przywudcy duchowego który by top wszystko zebrał do kupy

Nippa~

Nom masz rację. Chyba zostanę przywódcą Dangonizmu Razz

A mi podoba się shintoizm.

fajna że sie tak wyraże żecz każkda wioska ma innego boga a co do Clannad to dzisiaj z Ni-Chanem zrobiłem sobie bitwe na dango

nippa~

Dosyć dawno to oglądałem. Same dobre rzeczy można o tym anime powiedzieć. :hamster_smile:

Pamiętam, że zawsze z niecierpliwością czekałem na następne odcinki, dziwny okres to był, bo więcej anime nie oglądałem właśnie w tamtym czasie. ^^

Niepozbawione wad, słodziuchne, egzaltowane, trącące naiwnością, momentami przedramatyzowane, ale ciągle urocze! Jakby światło sycące clannadowe scenerie niesamowitą urodą wlewało Ci się niepostrzeżenie w samo serce. Wieczory skąpane w złoto‑pomarańczowej poświacie, wiosenne popołudnia usiane słonecznymi cętkami … Odchodzisz od ekranu sam wypełniony światłem i ciepłem.
(Upss! Chyba trochę odpłynęłam. Prawie jak Fuko, hi, hi).
Bohaterowie urzekają. Tomoya z miejsca zaskarbił sobie moją sympatię zdrowym rozsądkiem, dystansem do otoczenia oraz naturalną serdecznością. Nie mówiąc o jego poczuciu humoru i zdolnościach konfabulacyjnych. Złośliwiec z niego nieprzeciętny, ale jednak dusza‑człowiek. A z jakim rycerskim wdziękiem radził sobie z afektem wszystkich zainteresowanych pań. Byłam pod wrażeniem. Za bardzo udaną uważam tez postać Nagisy. Choć stanowi kwintesencję słodkości i bezradności, o dziwo! nie powoduje hiperglikemii, nie irytuje, tylko wzbudza autentyczną czułość. Przyzwyczaiłam się nawet do tych jej niedorzecznych „czułków”. Klasę samą w sobie stanowiła dla mnie wśród postaci żeńskich Fuko. Rozkoszne to stworzenie uznaję za komediową wisienkę na clannadowym torcie. Zwłaszcza rozbrajał mnie jej zdeterminowany głosik. Niestety, po genialnej Fuko fatalnie wypadła Kotomi. Właściwie cały wątek tej bohaterki uważam za porażkę. Jej apatia była zabawna przez jeden odcinek, potem stała się męcząca. A zakończenie Kotomi‑story? No cóż. Oczom własnym i uszom nie wierzyłam. Nie wiedziałam, czy mam szlochać ze śmiechu czy z żalu, że oto bardzo dobre anime nagle kompletnie mi się artystycznie stoczyło. Na szczęście była to tylko chwilowa zapaść. No i nawet tych kilka kiepskich odcinków miało najcudniejszy ending na świecie – cieplutki, pozytywny, a jednocześnie subtelnie nostalgiczny. Rodzina Dango permanentnie mnie rozczuliła. Zarówno animacja, jak i piosenka. Właściwie to się popłakałam przy pierwszym podejściu. Jakby ktoś wyciągnął rękę i pogłaskał mnie wprost po głupim, sentymentalnym serduchu.